کد مطلب:28375 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:116
«بار خدایا! به درستی كه تو راهی از راه هایت را نشان دادی و خشنودی ات را در آن نهادی، و دوستانت را به سویش دعوت كردی و آن را برترین راه نزد خودت از جهت پاداش، وگرامی ترینِ آنها از جهت بازگشت، و دوست داشتنی ترینِ آنها نزد خودت از جهتِ روش قرار دادی. آن گاه در این راه، از مؤمنان، جان و مالشان را خریدی كه در مقابل بهشت، در راه خدا پیكار كنند، می كُشند و كشته می شوند؛ [ و این،] وعده ای است حق از جانب تو. پس مرا از آنانی قرار ده كه جانش را از او خریده ای و سپس، او به داد و ستدی كه با او داشتی، وفا كرد، پیمانی را نشكست و نقض نكرد و آن را تغییر نداد؛ بلكه پاسخی به محبّت هایت و برای نزدیك شدن به تو قرارش داد. پس آن را پایان كارم قرار ده و پایان عمرم را در این راه، مقرّر ساز و در این راه، شهادتی روزی ام كن كه سبب خشنودی تو گردد و لغزش هایم را بدان پاك گردانَد، و مرا در زمره زندگان كه از دست دشمنان و نافرمانان روزی خورده اند، در زیر پرچم حقّ و هدایت، قرار ده كه در [ راه ]پیروزی بر آنان، گام بر می دارد، پشت كننده [ به نبرد] نیست، و شك آور نباشد. بار خدایا! به تو پناه می برم در این هنگام، از ترس به هنگام وحشت ها و از سُستی به هنگام یورش قهرمانان، و از گناهی كه اعمالم را تباه سازد. پس، از روی شكْ باز ایستم، یا بدون یقین بگذرانم، و [ در نتیجه ]تلاشم بیهوده و عملم پذیرفته نشده باشد».[1]. 1796. وقعة صفّین - به نقل از تمیم -: [ علی علیه السلام] هنگامی كه به سوی نبرد حركت می كرد، نام خدا را به هنگام سوار شدن بر زبان می آورد و می گفت: «سپاسْ خدا را بر نعمت هایش بر ما و عطای بزرگش! "سُبْحَنَ الَّذِی سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَ مَا كُنَّا لَهُ و مُقْرِنِینَ وَ إِنَّآ إِلَی رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ؛[2] پاك است كسی كه این را برای ما رام كرد؛ و[ گرنه، ]ما را یارای [ رام ساختن] آنها نبود، و به راستی كه ما به سوی پروردگارمان بازخواهیم گشت"». آن گاه رو به قبله می كرد و دستانش را به سوی خدا بالا می برد و می گفت: «بار خدایا! به سوی تو گام ها برداشته شد و بدن ها خسته گشت و دل ها به تو متوجّه شد و دست ها بلند شد و دیدگان، تیز شدند. "رَبَّنَا افْتَحْ بَیْنَنَا وَبَیْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَیْرُ الْفَتِحِینَ؛[3] پروردگارا! میان ما و قوم ما به حق گشایش ده كه تو بهترین گشایش دهندگانی!". به بركت الهی حركت كنید!». آن گاه می گفت: «خدا بزرگ تر است! خدا بزرگ تر است! خدایی جز خدای یگانه نیست و خدا بزرگ تر است! ای خدا! ای یگانه! ای بی نیاز! ای پروردگار محمّد! "الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلَمِینَ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مَلِكِ یَوْمِ الدِّینِ إِیَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاكَ نَسْتَعِینُ؛[4] به نام خداوند بخشنده مهربان! توان و نیرویی جز از خدای برتر و بزرگ نیست! ستایشْ خدایی را كه پروردگار جهانیان است! مهربان و بخشنده و صاحبِ روز جزاست. تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم". بار خدایا! ستم ستمگران را از ما بازدار!». این، شعار علی علیه السلام در صفّین بود.[5].
1795. امام صادق علیه السلام: به درستی كه امیرمؤمنان هنگامی كه قصد نبرد می كرد، این نیایش ها را بر زبان می آورد: